پرسیدم.... ،

چطور ، بهتر زندگی کنم ؟

با کمی مکث جواب داد :

گذشته ات را بدون هیچ تأسفی بپذیر ،

با اعتماد ، زمان حالت را بگذران ،

و بدون ترس برای آینده آماده شو .

ایمان را نگهدار و ترس را به گوشه ای انداز .

شک هایت را باور نکن ،

وهیچگاه به باورهایت شک نکن .

زندگی شگفت انگیز است ، در صورتیکه بدانی چطور زندگی کنی .

پرسیدم ....

آخر .... ،

و او بدون اینکه متوجه سؤالم شود ، ادامه داد :

مهم این نیست که قشنگ باشی ... ،

قشنگ این است که مهم باشی ! حتی برای یک نفر .

کوچک باش و عاشق ... که عشق ، خود میداند آئین بزرگ کردنت را ..

بگذارعشق خاصیت تو باشد ، نه رابطه خاص تو با کسی .

موفقیت پیش رفتن است نه به نقطه ی پایان رسیدن ..

داشتم به سخنانش فکر میکردم که نفسی تازه کرد وادامه داد ...

هر روز صبح در آفریقا ، آهویی از خواب بیدار میشود و برای زندگی کردن و امرار معاش در صحرا میچراید ،

آهو میداند که باید از شیر سریعتر بدود ، در غیر اینصورت طعمه شیر خواهد شد ،

شیر نیز برای زندگی و امرار معاش در صحرا میگردد ، که میداند باید از آهو سریعتر بدود ، تا گرسنه نماند ..

مهم این نیست که تو شیر باشی یا آهو ... ،

مهم اینست که با طلوع آفتاب از خواب بر خیزی و برای زندگیت ، با تمام توان و با تمام وجود شروع به دویدن کنی ..

به خوبی پرسشم را پاسخ گفته بود ولی میخواستم باز هم ادامه دهد و باز هم به ... ،

که چین از چروک پیشانیش باز کرد و با نگاهی به من اضافه کرد :

زلال باش .... ،‌ زلال باش .... ،

فرقی نمی کند که گودال کوچک آبی باشی ، یا دریای بیکران ،

زلال که باشی ، آسمان در تو پیداست ...

توی  باغا گل سرخی ٬ توی  آسمون ستاره

جایی رو سراغ  ندارم که نشون  از  تو نداره

تاریخ   تولد تو  ٬  توی  دفتر  حسابم

شب که چشمام رو میبندم  باز نمیذاری بخوابم

عکس تو جور عجیبی توی چشمام می درخشه

دیوونم ٬ خدا می دونه ٬  کاش خودش منو ببخشه

توی تابستون نسیمی ٬ آفتابی توی زمستون

تو همونی که گرونه ٬ نمیاد  به  دستم آسون

وقتی من  تو  آسمونم  تو ٬ توی  راه زمینی

مشکل اینه چون عزیزی هرجا باشی نازنینی

سفر دور  و درازت بی  خطر  باشه  الهی

بی خبر منو گذاشتی ٬ ولی نه تو بی گناهی

قیمت  نگاه  نازت  خیلی  مثل  صداقت

مثل خوب  بودن تو  سختی واسه اثبات رفاقت

توی خرداد گل یاسی ٬  توی  آبان  گل  مریم

چه شکنجه ی قشنگی ٬ می کشی منو ٬ تو  کم کم

چه تفاهمی تو عاقل ٬ دل من مات و  دیوونه

درمونم دست چشاته ٬  اینم آخرین بهونه

دل تو یه وقتا سنگه یه روزم ٬ مثل بلوری

شبا گاهی یه قرص ماهی ٬ یه روزم یه تیکه نوری

حوصله که داشته باشی ٬ دو سه جمله میگی گاهی

اما میلت که نباشه ٬ نمیدی حتی نگاهی

چون غروب خیلی قشنگه ٬ تو خود خود غروبی

چی بگم قحطی واژه ست ٬ هرچی هستی خیلی خوبی

عکس نازت رو گذاشتم گوشه ی سفید دفتر

تا دیگه هیچکی نبینه ٬ هر چی پنهون باشه بهتر

مثل آسمون عجیبی ٬ شبی آبی شبی قرمز

ولی هر رنگی که باشی ٬ منو دوست نداری هرگز

یه روزی میشی یه دریا فرداش اما مثل کوهی

هرچی که دلت میخواد باش ٬ هرجا باشی با شکوهی

لا اقل خوب شد که لطفی کردی و ٬ واسم نوشتی

معنی حرف تو این بود که مطیع سرنوشتی

دلم رو دادم به دست تو  برای  یادگاری

قابلی نداره بردار میدونم  دوسم  نداری

وقتی که بارون میگیره چشمام از عشق تو خیسه

دل برات به قول سهراب ٬ زیر بارون مینویسه

تنها آرزوم  همینه ٬  تا  یادم  نرفته  راستی

کاش یه روز بهم بگی که من همونم که میخواستی

***********

------------------------------------

مریم حیدرزاده

------------------------------------

نیمه شب آواره و بی حس و حال

در سرم سودای جامی بی زوال

پرسه ایی آغاز کردیم در خیال

دل بیاد آورد ایام وصال

از جدایی یک دو سالی میگذشت

یک دو سال از عمر رفت و برنگشت

دل بیاد آورد اول بار را

خاطرات اولین دیدار را

آن نظر بازی آن اصرار را

آن دو چشم مست آهو وار را

همچو رازی مبهم و سر بسته بود

چون من از تکرار او هم خسته بود

آمد و هم آشیان شد با منو

هم نشین و هم زبان شد با منو

خسته جان بودم که جان شد با منو

ناتوان بود و توان شد با منو

دامنش شد خوابگاه خستگی

این چنین آغاز شد دلبستگی

وای از آن شب زنده داری تا سحر

وای از آن عمری که با او شد به سر

مست او بودم زدنیا بی خبر

دم به دم این عشق میشد بیشتر

آمد و در خلوتم دم ساز شد

گفتگوها بین ما آغاز شد

بقیه در ادامه مطلب ...

بی وفا شد اون که می گفت: من تمام آرزوشم

خیلی سخته که بتونم با حقیقت روبه روشم

بی وفا شد اون که می گفت: من نباشم بی قراره

اون که می گفت: تا دم  مرگ دیگه تنهام نمیذاره

بی هوا داره هواشو از نفسهام پس می گیره

عاشقم کرده و حالا بی خیال از اینجا میره

می ره تا بغض غریبی تو گلوی من بشینه

میره تا روزای بد رو بی نگاه من ببینه

این حقیقت خیلی تلخه نمیتونم بپذیرم

تنها راه چاره این که به خاطرش من بمیرم

*************

کاش این مرغ دلم بر تو گرفتار نبود       

                              کاش این روح من از هجر تو بیمار نبود

  بارها آرزوی    دیدن رویت کردم          

                               چه توان کرد مرا رخصت   دیدار   نبود

  من اگر دیده به روی رخ تو می بستم        

                              سر شب تا به سحر دیده به دیوار   نبود

 روز اول تو اگر وفا به ما می کردی     

                               حرف ما بر سر هر کوچه و بازار نبود

  بلبلان وقت بهار نغمهءخوش می خوانند   

                               تو به باغ دیدی کجا همدم گل خار  نبود

  میدهی وعده ولی به عهد وفا نمی کنی    

                             کاش این روز من و حرف تو تکرار  نبود

  گر چه شیرین دم آخردل فرهاد شکست    

                              باز  هم مثل تو اینگونه   دل    آزار نبود

 گوئیا تلخی جان کندن ما می خواهی         

                              پا  نهم  پیش  نگوئی  که   وفادار   نبود

   من که راز دل خویش جز تو نگفتم با  غیر     

                                 این تو بودی که دلت محرم اسرار نبود

  تو بیا تا که این جان به فدایت بکنم         

                                تا  بدانی  که  دلم  جز تو خریدار نبود

**************

هر شب به فكرت نازنین تا صبح خلوت مى كنم

هر دم به شوق دیدنت اخمى به ساعت مى كنم

اّن دل كه دائم مى شكست با هر كلام ساده ات

امشب دل دیوانه را دارم مرمت مى كنم

اّن قصهْ دیرینه ات عمرى است در كَوش من است

اى اّن كه كَفتى اكَر رفتى قیامت مى كنم

با هر نكَاه ساده ات اّتش زدى بر جان من

اى خوب من بیش خدا دائم شكایت مى كنم

با دیكَران دیدم تو را، اما شكستم بى صدا

هركَز نكَو دیوانه اى دارم حماقت مى كنم 

************** 

***********

شب رفتنت عزیزم ٬ هرگز از یادم نمیره

واسه هر کسی که میگم قصشو ٬ آتیش میگیره

دل من یه دریا خون بود ٬ چشم تو یه دنیا تردید

آخرین لحظه نگاهت غصه داشت ٬ باز ولی خندید

شب رفتنت یه ماهی ٬ توی خشکی رفت و جون داد

زلزله خیلی دل ها رو ٬ اون شب از غصه تکون داد

غم ها اون شب شیشه های خونه رو زدن شکستن

پا به پام عکسای نازت ٬ اومدن تا صبح نشستن

تو چرا از اینجا رفتی ؟ تو که مثل قصه هایی

گله ام از چه چیزی باشه ؟ نه بدی ٬ نه بی وفایی

شب رفتنت نوشتی شدی قربونی تقدیر

نقره اشکای من شد ٬ دور گردنت یه زنجیر

شب تلخ رفتن تو گلدونامون اشکی بودن

قحطی سفیدی ها بود همه انگار مشکی بودن

شب رفتنت که رفتی ٬ گفتی دیگه چاره ای نیست

دیدم اون بالاها انگار عکس هیچ ستاره ای نیست

شب رفتن تو یاس ها دلمو دلداری دادن

اونا عاشقن ولیکن تنها نیستن که ٬ زیادن

بارون اون شب دستشو از سر چشمام بر نمی داشت

من تا میخواستم ببارم ٬ هر کسی میدید نمیذاشت

شب رفتن تو رفتم سراغ تنها نوارت

اون که واسم همه چی بود آره تنها یادگارت

سرنوشت ما یه میدون ٬ زندگی اما یه بازی

پیش اسم ما نوشتن : حقته باید ببازی

شب رفتن تو خوندن واسه من همه لالایی

یکی میگفت که غریبی ٬ یکی میگفت بی وفایی

شب رفتن تو ابرا واسه گریه کم آوردن

آشناها برای زخم وا شدم مرهم آوردن

شب رفتن تو تسبیح از دست گلدون ها افتاد

قلب آرزو هام انگار واسه ی همیشه وایساد

شب رفتن تو غربت ٬ جای اونجا ٬ اینجا پیچید

دل تو بدون منظور رفت و خوشبختیمو دزدید

شب رفتن تو دیدم ٬ یکی از قناری ها مرد

فرداش اما دست قسمت اون یکیرم با خودش برد

شب رفتن تو چشمات راس راسی چه برقی داشتن

این همه آدم ٬ چرا من ؟ پس با من چه فرقی داشتن

شب رفتنت پاشیدم همه اشکامو تو کوچه

قولتو آروم گذاشتم پیش قرآن ٬ لب طاقچه

شب رفتنت دلم رفت پیش چشمایی که خیسن

پیش شاعرا که دائم از مسافر مینویسن

شب رفتن تو دیدم تا که غم نیاد سراغت

هیچ زمان روشن نمیشه واسه کسی چراغت

شب رفتن تو دیدم ٬ خیلی غمای شاعر

روی شیشمون نوشتم ٬ میشینم به پات مسافر

برو تا همه بدونن ٬ سفر هم اینقدا بد نیست

واسه گفتن از تو اما هیچ کی شاعری بلد نیست

**********

---------------------------------------

مریم حیدرزاده

---------------------------------------

گاهی نفس به تیزی شمشیر می شود

از هرچه زندگیست دلت سیر می شود

گویی به خواب بود جوانیمان گذشت

گاهی چه زود فرصتمان دیر می شود

کاری ندارم آنکه کجایی چه می کنی

بی عشق سر مکن که دلت پیر می شود

غصه نخور مسافر اينجا ما هم غريبيم
از ديدن نور ماه يه عمره بي نصيبيم

فرقي نداره بي تو بهار مون با پاييز
نمي بيني كه شعرام همه شدن غم انگيز
غصه نخور مسافر اونجا هوا كه بد نيست
اينجا ولي آسمون باريدنم بلد نيست
غصه نخور مسافر فداي قلب تنگت
فداي برق ناز اون چشماي قشنگت
غصه نخور مسافر تلخه هواي دوري
من كه خودم مي دونم كه تو چقدر صبوري
غصه نخور مسافر بازم مي آي به زودي
ما رو بگو چه كرديم از وقتي تو نبودي
غصه نخور مسافر غصه اثر نداره
ز دل تو مي دونم هيچ كس خبر نداره
غصه نخور مسافر رفتيم تو ماه اسفند
بهار تو بر مي گردي چيزي نمنونده بخند
غصه نخور مسافر تولد دوباره
غصه نخور مسافر غصه نخور ستاره
غصه نخور مسافر غصه كار گلا نيس
سفر يه امتحانه به جون تو بلا نيس
غصه نخور مسافر تو خود آسموني
در آرزوي روزي كه بياي و بموني

***

---------------------------------------

مریم حیدرزاده

---------------------------------------

اگه تو مال من بودي ماه از چشات طلوع مي كرد
پرستو از رو دست تو نغمه هاشو شروع مي كرد

اگه تو مال من بودي كلاغ به خونش مي رسيد
مجنون به داد اون دل زرد و ديوونش مي رسيد
اگه تو مال من بودي همه خبردار مي شدن
ترانه هاي عاشقي رو سرم آوار مي شدن
اگه تو مال من بودي قدم رو پاييز ميزديم
پاييز مي فهميد كه ماها زبونشو خوب بلديم
اگه تو مال من بودي انقد غريب نمي شدم
من چي مي خواستم از خدا ديگه اگه پيشت بودم
اگه تو مال من بودي دور خوشي نرده نبود
دل من اون آواره اي كه شبا مي گرده نبود
اگه تو مال من بودي چشام به چشمات شك نداشت
تنگ بلور آرزوم مثل حالا ترك نداشت
اگه تو مال من بودي جهنمم بهشت مي شد
قصه ي عشق ما دو تا ، عبرت سرنوشت مي شد
اگه تو مال من بودي مي بردمت يه جاي دور
يه جا كه تو ديده نشي نباشه حتي كمي نور
اگه تو مال من بودي ،‌ مي ذاشتمت روي چشام
بارون مي خواستي مي باريد ، ابر سفيد گريه هام
اگه تو مال من بودي برگا تو پاييز نمي ريخت
شمعي كه پروانه داره ، اشك غم انگيز نمي ريخت
اگه تو مال من بودي قفس ديگه اسير نداشت
آدما دارا مي شدن ، دنيا ديگه فقير نداشت
اگه تو مال من بودي خيال نمي كنم باشي
پس مي رم و مي كشمت پيش خودم تو نقاشي

*********

----------------------------------------

مریم حیدرزاده

----------------------------------------